25 grudnia 2024

Czytanie z Księgi proroka Izajasza

O jak są pełne wdzięku na górach nogi zwiastuna radosnej nowiny, który ogłasza pokój, zwiastuje szczęście, który obwieszcza zbawienie, który mówi do Syjonu: «Twój Bóg zaczął królować».

Głos! Twoi strażnicy podnoszą głos, razem wznoszą okrzyki radosne, bo oglądają na własne oczy powrót Pana na Syjon. Zabrzmijcie radosnym śpiewem, wszystkie ruiny Jeruzalem! Bo Pan pocieszył swój lud, odkupił Jeruzalem. Pan obnażył już swe ramię święte na oczach wszystkich narodów; i wszystkie krańce ziemi zobaczą zbawienie naszego Boga.

Refren: Ziemia ujrzała swego Zbawiciela

Śpiewajcie Panu pieśń nową, *
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica *
i święte ramię Jego.

Pan okazał swoje zbawienie, *
na oczach pogan objawił swą sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją *
dla domu Izraela.

Ujrzały wszystkie krańce ziemi *
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio, *
cieszcie się, weselcie i grajcie.

Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, *
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy głosie rogu, *
na oczach Pana, Króla, się radujcie.

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców naszych przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat.

Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczyszczenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach. On o tyle stał się większy od aniołów, o ile odziedziczył dostojniejsze od nich imię. Do którego bowiem z aniołów powiedział Bóg kiedykolwiek: «Ty jesteś moim Synem, Ja Cię dziś zrodziłem»? I znowu: «Ja będę Mu Ojcem, a on będzie Mi Synem»?

A skoro ponownie wprowadzi Pierworodnego na świat, powie: «Niech Mu oddają pokłon wszyscy aniołowie Boży».

Alleluja, alleluja, alleluja.

Zajaśniał nam dzień święty,
pójdźcie, narody, oddajcie pokłon Panu,
bo wielka światłość zstąpiła dzisiaj na ziemię.

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, z tego, co się stało.

W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.

Pojawił się człowiek posłany przez Boga, Jan mu było na imię. Przyszedł on na świadectwo, aby zaświadczyć o światłości, by wszyscy uwierzyli przez niego. Nie był on światłością, lecz został posłany, aby zaświadczyć o światłości.

Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.

A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy.

Jan daje o Nim świadectwo i głośno woła w słowach: «Ten był, o którym powiedziałem: Ten, który po mnie idzie, przewyższył mnie godnością, gdyż był wcześniej ode mnie». Z Jego pełności wszyscy otrzymaliśmy – łaskę po łasce.

Podczas gdy Prawo zostało dane za pośrednictwem Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa.

Boga nikt nigdy nie widział; ten Jednorodzony Bóg, który jest w łonie Ojca, o Nim pouczył.

o. Marcin Lisak OP

Można przeczytać o Nim w opowieści ewangelisty Łukasza i Mateusza. Można potraktować tę historię jako wspomnienie narodzin pewnego niezwykłego Człowieka – mistrza, nauczyciela, cudotwórcy, proroka. Można śpiewem przywołać tęsknotę za dawnymi czasami i wydobyć z siebie żal, że sami nie mogliśmy ani zobaczyć, ani przytulić tego małego Dzieciątka.

Jednak początek ewangelii Janowej wprowadza w tę ciepłą i radosną historię o narodzinach żydowskiego chłopca nutę zaskoczenia. W ciszę wigilijnej nocy wkracza poczucie sensu, który wymyka się prostemu poznaniu historii pewnego niezwykłego Człowieka. Dowiadujemy się o Bożym zamyśle bycia człowiekiem. Bóg realizuje swój plan: Słowo stało się ciałem. Sens, który był na początku u Boga, Sens, który był Bogiem, staje się człowiekiem. Dzięki Niemu człowiek odkrywać może swój sens.

Spotkanie z Sensem nie jest tylko przypominaniem historii sprzed dwóch tysięcy lat. Bóg Sens nie przychodzi nas jedynie pouczać. Sens nas przemienia. Człowiek zostaje stworzony na nowo. Jan ewangelista pisze, że prawo nadał Mojżesz, tymczasem dzięki Chrystusowi Jezusowi stały się łaska i prawda. Bóg przemienił nasze człowieczeństwo przez swą łaskawą życzliwość i wszczepił w nas zdolność poznania prawdy. Teraz już nie przez posłuszeństwo wobec zewnętrznych norm, ale przez umiłowanie łaski i poszukiwanie prawdy poznajemy Boga.

W imię tej bożonarodzeniowej wiary mówimy, że wielką i świętą rzeczą jest być człowiekiem. Ufamy, że każdy, kto przyjmuje człowieczeństwo własne i innych odpowiedzialnie i z wdzięcznością jako dar i jako zadanie – już przez to samo spotyka się z Bogiem. Bóg spotkał się przecież z człowieczeństwem każdego z nas, gdy Sens zamieszkał między nami. Droga poszukiwania Boga jest przez Jezusa ukierunkowana ku drugiemu człowiekowi. Odkrywając w nim życzliwą obecność Boga i pragnienie prawdy, możemy uwierzyć, że nie tylko betlejemskie Dziecię, ale każdy człowiek pochodzi od Boga. A odkrywanie sensu ludzkiego życia prowadzi do Boga z powrotem.