25 maja 2025

Czytanie z Dziejów Apostolskich

Niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: «Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni».

Kiedy doszło do niemałych sporów i roztrząsań między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jeruzalem, do apostołów i starszych.

Wtedy apostołowie i starsi wraz z całym Kościołem postanowili wybrać ludzi przodujących wśród braci: Judę, zwanego Barsabą, i Sylasa i wysłać do Antiochii razem z Barnabą i Pawłem. Posłali przez nich pismo tej treści:

«Apostołowie i starsi bracia przesyłają pozdrowienie braciom pogańskiego pochodzenia w Antiochii, w Syrii i w Cylicji. Ponieważ dowiedzieliśmy się, że niektórzy bez naszego upoważnienia wyszli od nas i zaniepokoili was naukami, siejąc zamęt w waszych duszach, postanowiliśmy jednomyślnie wybrać mężów i wysłać razem z naszymi drogimi: Barnabą i Pawłem, którzy dla imienia Pana naszego, Jezusa Chrystusa, poświęcili swe życie. Wysyłamy więc Judę i Sylasa, którzy oznajmią wam ustnie to samo.

Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne. Powstrzymajcie się od ofiar składanych bożkom, od krwi, od tego, co uduszone, i od nierządu. Dobrze uczynicie, jeżeli powstrzymacie się od tego. Bywajcie zdrowi!»

Refren: Niech wszystkie ludy sławią Ciebie, Boże

Niech Bóg się zmiłuje nad nami i nam błogosławi; *
niech nam ukaże pogodne oblicze.
Aby na ziemi znano Jego drogę, *
Jego zbawienie wśród wszystkich narodów.

Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, *
niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.
Niech się narody cieszą i weselą, †
bo rządzisz ludami sprawiedliwie *
i kierujesz narodami na ziemi.

Niech Ciebie, Boże, wysławiają ludy, *
niech wszystkie narody oddają Ci chwałę.
Niech nam Bóg błogosławi *
i niech cześć Mu oddają wszystkie krańce ziemi.

Czytanie z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła

Uniósł mnie anioł w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto Święte – Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki i wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach – dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu szczepów synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka.

A świątyni w nim nie dojrzałem: bo jego świątynią jest Pan Bóg wszechmogący oraz Baranek. I Miastu nie trzeba słońca ni księżyca, by mu świeciły, bo chwała Boga je oświetliła, a jego lampą – Baranek.

Alleluja, alleluja, alleluja!

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Jezus powiedział do swoich uczniów:

«Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.

To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.

Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.

A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie».

ks. Wiesław Niewęgłowski

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał Moją naukę (J 14, 23).

Żyjemy jakby po przejściu kataklizmu. Wprawdzie nie zniszczył nam całkowicie domu, lecz na skutek licznych pęknięć ścian, uczynił w nim życie niebezpiecznym. Pęknięcia w życiu społecznym, ekonomicznym, politycznym są na tyle poważne, iż nie ma pewności, w jakim stopniu tę budowlę da się ocalić. Nie wiadomo także w jakim czasie. Głębokie zarysowania widoczne są także w kulturze, w życiu moralnym, w rozchwianiu wartości. Sięgają one również życia religijnego.

Jakby tego było mało, nadeszła kolejna fala laicyzacji, sekularyzacji, propagandy, kolejnych mód praktycznej filozofii, które powodują u wielu ludzi zamieszanie, zmniejszają zdolność do obrony własnych przekonań lub wyrobienia sobie własnego zdania, a także do wychodzenia naprzeciw rzeczywistości bez sprzeniewierzenia się sobie. Nadal jest obecna siła uproszczeń nauki, która w poznaniu naukowym chce widzieć jedyną podstawę poważnych zjawisk kulturowych - pisze znany włoski teolog. - Wynikają stąd tendencje relatywizujące i sceptyzyzm wobec wszelkich wypowiedzi wykraczających poza bezpośrednie doświadczenie rzeczywistości. Paradoksalnym dopełnieniem obrazu jest równoczesna skłonność współczesnego człowieka do przesądów, pseudomistycznych prawd i nauk tajemnych. Coraz częściej spotykam ludzi, którzy wypowiadają jako swoje myśli nagłówki z przeczytanych gazet lub modnie opakowane półprawdy. Jednak sumowanie półprawd czyż nie prowadzi jedynie do uzyskania kolejnej pół-prawdy?

Obrazu dopełniają: oskarżenia chrześcijaństwa o niekończące się upomnienia moralne, o przesadny nacisk na ortodoksyjność doktryny, antyklerykalizm, uproszczone postrzeganie wolności, nieumiejętność rozdzielenia w życiu społecznym sacrum i profanum. Niejeden określający siebie jako chrześcijanin próbuje obecnie stanąć ponad Chrystusem, ponad dogmatem, ponad Kościołem. Powraca tylekroć przerabiany już w przeszłości stereotyp, kiedy człowiek sam dla siebie staje się jedynym probierzem. Zatem w chwili obecnej czym może i powinno być wezwanie Jezusa, aby zachowywać Jego naukę?

Osoba Jezusa i Jego słowa wewnętrznie się przenikają. Nie sposób ich oddzielić. Jego życie, postawa, czyny, sposób bycia, znajdują konsekwentną kontynuację w tym, co naucza, o czym opowiada w przypowieściach, logiach, zwierzeniach. Stąd wejść w świat nauki Mistrza z Nazaretu, to przyjąć nie tyle Jego pojęcia, zasady, przykazania, ile Jego Samego.

Jednak jak bardzo różny obraz Chrystusa mają różni ludzie. Nie tylko w zewnętrznym sensie, gdzie Jego postać na starożytnych złocistych mozaikach jest odmienna od wizerunków romańskich, gotyckich, barokowych, współczesnych. Przez jednych bywa On postrzegany tylko jako człowiek, przez drugich tylko jako Bóg. Inni widzą w Nim mędrca. Są i tacy, którzy przyjmują Go, ale we fragmentach wybranych, takich, które im odpowiadają. Wtedy poszczególne wyobrażenia Jezusa są niczym innym, jak tylko wyidealizowanymi autoportretami ich twórców. I to jest największa zdrada - dostosować Mistrza do swego wymiaru.

Istotą chrześcijaństwa jest Jezus Chrystus, Jego konkretny byt, dzieło, losy. On odsłonił prawdę o Bogu, a także prawdę o człowieku. Za Jego pośrednictwem staje się on krewnym Boga. Nigdy i nigdzie osoba ludzka i świat nie zostały potraktowane tak poważnie, jak w życiu Jezusa. Stąd religia chrześcijańska i Kościół to nie przezwyciężanie panujących stosunków społecznych, ale przyjęcie Jego osoby. Bóg poprzez Swego Syna przynosi to, czego świat dać nie może - zbawienie. Wiara jest odpowiedzią daną Mu przez człowieka. W niej dowiaduje się on o istnieniu wartości istotnych dla spełnienia się sensu życia. Uświadamia sobie, że żywy Bóg powołuje go do obcowania ze Sobą. Odpowiadając na to wezwanie w sposób wolny, podejmuje z Nim stały kontakt nie stawiając warunków. Decyzja taka zakłada dojrzałość sądu. Winna dokonywać się nie tyle w sferze przeżyć, ile, akceptacji rozumowej. Jej wynikiem jest, zaangażowanie osobiste, wierność, wytrwanie.

Wiara, jakiej potrzebują nasze czasy - to wiara wolna od naiwności, rozumowa, potwierdzająca się w ogniu krytyki. Człowiek wierzący powinien być świadom, że każda jego wypowiedź musi ostać się w obliczu wielorakiej rzeczywistości. Zna także, jak pisze Romano Guardini, skłonność nauki do przekraczania swoich kompetencji i nie zamierza przyznawać jej autorytetu w sprawach, w których ona go z natury rzeczy nie ma. Rozumie relatywizujące skutki faktu istnienia wielu różnych postaw religijnych i obrazów świata, i dostrzega zadanie przezwyciężenia tych skutków. Jest świadom tego, że wszystkie zjawiska kulturowe mają charakter historyczny, tym ostrzej jednak odróżnia od nich absolutny charakter zbawienia.

Zachowywanie nauki Jezusa należy rozumieć jako naśladowanie Go. Chrystus wiedział, że On i Jego Dobra Nowina rozstrzygną o losach świata - chciał by Jego dzieło było kontynuowane poprzez słowo i czynność sprawowaną na pamiątkę. Prawdziwość Jego autentycznego obrazu gwarantuje wypowiadający w się w Kościele Duch Święty. I mimo, że niejednokrotnie doświadcza się w Kościele tego, co ludzkie, tylko w Nim można w pełni spotkać Jezusa Chrystusa żywego - w Eucharystii i w sakramentach.