11 maja 2025

Czytanie z Dziejów Apostolskich

W owym czasie Paweł i Barnaba, przeszedłszy przez Perge, dotarli do Antiochii Pizydyjskiej, weszli w dzień szabatu do synagogi i usiedli.

A wielu Żydów i pobożnych prozelitów towarzyszyło Pawłowi i Barnabie, którzy w rozmowie starali się zachęcić ich do wytrwania w łasce Boga.

W następny szabat zebrało się niemal całe miasto, aby słuchać słowa Bożego. Gdy Żydzi zobaczyli tłumy, ogarnęła ich zazdrość, i bluźniąc, sprzeciwiali się temu, co mówił Paweł.

Wtedy Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: «Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: „Ustanowiłem cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi”».

Poganie, słysząc to, radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli. Słowo Pańskie szerzyło się na cały kraj.

Ale Żydzi podburzyli pobożne a wpływowe niewiasty i znaczniejszych obywateli, wzniecili prześladowanie Pawła i Barnaby i wyrzucili ich ze swoich granic. A oni, strząsnąwszy na nich pył z nóg, przyszli do Ikonium. A uczniowie byli pełni wesela i Ducha Świętego.

Refren: My ludem Pana i Jego owcami

Służcie Panu z weselem, *
stańcie przed obliczem Pana z okrzykami radości.
Wiedzcie, że Pan jest Bogiem, †
On sam nas stworzył, jesteśmy Jego własnością, *
Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem, †
z hymnami w Jego przedsionki, *
chwalcie i błogosławcie Jego imię.
Albowiem Pan jest dobry, †
Jego łaska trwa na wieki, *
a Jego wierność przez pokolenia.

Czytanie z Apokalipsy Świętego Jana Apostoła

Ja, Jan, ujrzałem: a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy.

I rzekł do mnie jeden ze Starców: «To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili. Dlatego są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy. A Zasiadający na tronie rozciągnie namiot nad nimi. Nie będą już łaknąć ani nie będą już pragnąć, i nie porazi ich słońce ani żaden upał, bo pasł ich będzie Baranek, który jest pośrodku tronu, i poprowadzi ich do źródeł wód życia: i każdą łzę otrze Bóg z ich oczu».

Alleluja, alleluja, alleluja!

Ja jestem dobrym pasterzem
i znam owce moje, a moje Mnie znają.

Słowa Ewangelii według Świętego Jana

Jezus powiedział:

«Moje owce słuchają mego głosu, a Ja znam je. Idą one za Mną, a Ja daję im życie wieczne. Nie zginą na wieki i nikt nie wyrwie ich z mojej ręki. Ojciec mój, który Mi je dał, jest większy od wszystkich. I nikt nie może ich wyrwać z ręki mego Ojca. Ja i Ojciec jedno jesteśmy».

ks. Dariusz Madejczyk

Gdy podejmuje się jakiekolwiek dyskusje nt. życia Kościoła, nietrudno zauważyć, że w miarę jak rozmowa nabiera rumieńców, z coraz większym wysiłkiem stawia się pytanie o słowo Boże, o drogę, którą wskazał Chrystus, a coraz mocniej słychać głos tzw. "dzisiejszych czasów", który choć nie musi, często daleki jest jednak od Ewangelii.

Sposób, w jaki proponuje się w kolejnych dyskusjach, obradach i synodach jakieś zmiany w Kościele pokazuje najczęściej problem zasłuchania w słowo Chrystusa. Tego rodzaju dyskusje mają oczywiście służyć zastanowieniu się nad sposobem głoszenia Ewangelii. Powinny być okazją do rozmowy i wymiany myśli nt. duszpasterstwa i w ogóle życia Kościoła w aktualnym czasie. Jednakże każde kościelne zebranie (i biskupów, i kapłanów, i wiernych świeckich w ramach grup, ruchów i stowarzyszeń) ma być w pierwszym rzędzie słuchaniem głosu Chrystusa.

Gdy w dzisiejszej Ewangelii słyszymy, że jesteśmy w ręku Boga i nikt nie może nas wyrwać z Jego ręki, trzeba podkreślić, że Chrystus poprzedza te słowa dwoma ważnymi zdaniami, które określają postawę Jego uczniów. Wpierw mówi: "Moje owce słuchają mego głosu", a potem dodaje: "Idą one za Mną". To właśnie w tym "słuchaniu" Jezusa, które przekłada się na "pójście za Nim", streszcza się prawdziwa rewolucja, która powinna dotknąć, a właściwie dotyka Kościół każdego dnia.

Jeśli Kościół - cała wspólnota ochrzczonych - ma być otwarty na świat, odpowiadać na potrzeby współczesności i być zaczynem, który przemienia ludzi każdego czasu, potrzeba, by każdy odnalazł siebie pośród tych owiec, które słuchają Bożego głosu i na co dzień idą za nim. Tylko to jest gwarancją, że nikt nie wyrwie nas z Bożej ręki.