3 listopada 2024

Czytanie z Księgi Powtórzonego Prawa

Mojżesz powiedział do ludu:

«Będziesz się bał Pana, Boga swego, zachowując wszystkie Jego nakazy i prawa, które ja tobie rozkazuję wypełniać, tobie, twym synom i wnukom, po wszystkie dni życia twego, byś długo mógł żyć.

Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj, aby ci się dobrze powodziło i abyś się bardzo rozmnożył, jak ci przyrzekł Pan, Bóg ojców twoich, że ci da ziemię opływającą w mleko i miód.

Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Pozostaną w twym sercu te słowa, które ja ci dziś nakazuję».

Refren: Miłuję Ciebie, Panie, Mocy moja

Miłuję Cię, Panie, *
Mocy moja,
Panie, Opoko moja i Twierdzo, *
mój Wybawicielu.

Boże, Skało moja, na którą się chronię, *
Tarczo moja, Mocy zbawienia mego i moja Obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały, *
i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół.

Niech żyje Pan, niech będzie błogosławiona moja Opoka, *
niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dałeś wielkie zwycięstwo królowi *
i łaską obdarzyłeś Dawida, Twego pomazańca.

Czytanie z Listu do Hebrajczyków

Bracia:

Wielu było kapłanów poprzedniego Przymierza, gdyż śmierć nie zezwalała im trwać przy życiu. Ten właśnie, ponieważ trwa na wieki, ma kapłaństwo nieprzemijające. Przeto i zbawiać na wieki może całkowicie tych, którzy przez Niego przystępują do Boga, bo wciąż żyje, aby się wstawiać za nimi.

Takiego bowiem potrzeba nam było arcykapłana: świętego, niewinnego, nieskalanego, oddzielonego od grzeszników, wywyższonego ponad niebiosa, takiego, który nie jest zobowiązany, jak inni arcykapłani, do składania codziennej ofiary najpierw za swoje grzechy, a potem za grzechy ludu. To bowiem uczynił raz na zawsze, ofiarując samego siebie. Prawo bowiem ustanawiało arcykapłanami ludzi obciążonych słabością, słowo zaś przysięgi, złożonej po nadaniu Prawa, ustanawia arcykapłanem Syna doskonałego na wieki.

Alleluja, alleluja, alleluja!

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę,
a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego.

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Jeden z uczonych w Piśmie podszedł do Jezusa i zapytał Go: «Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?»

Jezus odpowiedział: «Pierwsze jest: „Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz jest jedynym Panem. Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą”. Drugie jest to: „Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego”. Nie ma innego przykazania większego od tych».

Rzekł Mu uczony w Piśmie: «Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego. Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego znaczy daleko więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary».

Jezus, widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: «Niedaleko jesteś od królestwa Bożego». I nikt już nie odważył się Go więcej pytać.

ks. Edward Staniek, ks. Stanisław Grzybek

Jeśli człowiekowi dobrze powodzi się na ziemi, zwykle uważa on, że nie potrzebuje Boga. To jedna z tajemnic wpisanych w dzieje Izraela i Kościoła. Dobrobyt oddala od Boga. Ludzie szybko ulegają złudzeniu, że są samowystarczalni. Ta odrobina szczęścia wydaje się im nie do utracenia. Sami budują swój świat i zwykle nie są zainteresowani szukaniem innych wartości. Położyli swoją ufność w posiadaniu.

Tymczasem warunkiem szczęścia na ziemi nie jest dobrobyt, ale miłość Boga ponad wszystko i liczenie się przede wszystkim z Nim. Może to wynikać z bojaźni Pańskiej, ale jeszcze lepiej, jeśli wynika z miłości do Boga. Jeśli zabraknie tego stałego odniesienia do Niego, szczęście doczesne pryska jak mydlana bańka.

Żyjemy w świecie kultu sukcesów, które tworzą iluzje samowystarczalności. Człowiek, pławiąc się technokratyczno-konsumpcyjnym środowisku, uwierzył, że wszystko, cokolwiek zechce mieć, osiągnąć, zrozumieć lub zbudować, wcześniej czy później potrafi uskutecznić. Dla wielu Bóg stał się niepotrzebny. Także dla wielu z tych, którzy nas otaczają, którzy być może żyją z nami pod jednym dachem.

Tymczasem uczony w Piśmie, pytający Chrystusa o największe przykazanie, dowiedział się od Niego nie tylko tego, że jest nim miłość, ale usłyszał także, jaką ona zajmuje rolę w hierarchii wszelkich wartości: miłować Boga daleko więcej znaczy, niż wszelkie całopalenia i ofiary.

Dobrą rzeczą jest modlitwa, wspaniałą składanie ofiar, niezwykle ważną dobroć i życzliwość dla drugich, ale te wszystkie wartości bledną wobec jednej wartości, którą jest miłość Boga. Ona jest najważniejszą i najwspanialszą cnotą. Bez niej życie ludzkie nie miałoby najmniejszego sensu. Życie przeniknięte i opromienione miłością Boga otwiera człowiekowi już tutaj, na ziemi, niebo.

Powiedz mi, co miłujesz, a powiem ci kim jesteś.

Co tak NAPRAWDĘ miłujemy? Co nosimy w zakamarkach naszego serca? Jakie są nasze najskrytsze pragnienia i myśli? Niech sumienie udzieli nam na te pytania szczerej odpowiedzi.

Pamiętajmy również, że mówimy dzisiaj o PRZYKAZANIU miłości, której obecność w naszym życiu jakże często uzależniamy – idąc za kulturą masową – od naszych liryczno-walentynkowych emocji i wrażeń, tym samym ją deformując i wypaczając. "Będziesz miłował" oznacza tyle co "miłuj!" oraz "masz miłować!".

Będziesz miłował Pana, Boga swego,
całym swoim sercem, całą swoją duszą,
całym swoim umysłem i całą swoją mocą.
Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego.