29 września 2024

Czytanie z Księgi Liczb

Pan zstąpił w obłoku i mówił z Mojżeszem. Wziął z ducha, który był w nim, i przekazał go owym siedemdziesięciu starszym. A gdy spoczął na nich duch, wpadli w uniesienie prorockie. Nie powtórzyło się to jednak.

Dwóch mężów pozostało w obozie. Jeden nazywał się Eldad, a drugi Medad. Na nich też zstąpił duch, bo należeli do wezwanych, tylko nie przyszli do namiotu. Wpadli więc w obozie w uniesienie prorockie.

Przybiegł młodzieniec i doniósł Mojżeszowi: «Eldad i Medad wpadli w obozie w uniesienie prorockie». Jozue, syn Nuna, który od młodości swojej był w służbie Mojżesza, zabrał głos i rzekł: «Mojżeszu, panie mój, zabroń im!» Ale Mojżesz odparł: «Czyż zazdrosny jesteś o mnie? Oby tak cały lud Pana prorokował, oby mu dał Pan swego ducha!»

Refren: Nakazy Pana są radością serca

Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, *
świadectwo Pana jest pewne, nierozważnego uczy mądrości.
Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, *
sądy Pana prawdziwe, wszystkie razem słuszne.

Zważa na nie Twój sługa *
i nagrodę otrzyma za ich przestrzeganie.
Kto jednak widzi swoje błędy? *
Oczyść mnie z błędów przede mną ukrytych.

Także od pychy broń swojego sługę, *
by nie panowała nade mną.
Wtedy będę bez skazy *
i wolny od wielkiego występku.

Czytanie z Listu Świętego Jakuba Apostoła

A teraz wy, bogacze, zapłaczcie wśród narzekań na utrapienia, jakie was czekają. Bogactwo wasze zbutwiało, szaty wasze stały się żerem dla moli, złoto wasze i srebro zardzewiało, a rdza ich będzie świadectwem przeciw wam i toczyć będzie ciała wasze niby ogień. Zebraliście w dniach ostatecznych skarby.

Oto woła zapłata robotników, żniwiarzy z pól waszych, którą zatrzymaliście, a krzyk żniwiarzy doszedł do uszu Pana Zastępów. Żyliście beztrosko na ziemi i wśród dostatków tuczyliście serca wasze w dniu rzezi. Potępiliście i zabiliście sprawiedliwego. Nie stawiał wam oporu.

Alleluja, alleluja, alleluja!

Słowo Twoje, Panie, jest prawdą,
uświęć nas w prawdzie.

Słowa Ewangelii według Świętego Marka

Apostoł Jan rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zaczęliśmy mu zabraniać, bo nie chodzi z nami».

Lecz Jezus odrzekł: «Przestańcie zabraniać mu, bo nikt, kto uczyni cud w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami.

Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody.

A kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu lepiej byłoby kamień młyński uwiązać u szyi i wrzucić go w morze.

Jeśli zatem twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony. I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być wrzuconym do piekła. Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie ginie i ogień nie gaśnie».

ks. Leszek Smoliński

Podczas jednej z misyjnych wędrówek brat Masseo urządził św. Franciszkowi scenę zazdrości, choć próbował ją usprawiedliwić troską o Franciszka. Brat, nieco podirytowany spytał: Dlaczego wszyscy cię naśladują? Dlaczego cały świat goni za tobą, i dlaczego tęskni prawdopodobnie każdy człowiek, żeby cię zobaczyć, usłyszeć i być ci posłusznym? Nie jesteś przystojny, nie masz dużo wiedzy, nie masz szlacheckiego pochodzenia. Skąd się to więc bierze, że cały świat za tobą goni?

Również w pierwszym czytaniu usłyszeliśmy, że Mojżesz dostrzega wokół siebie ludzi pałających zazdrością. „Czyż zazdrosny jesteś o mnie?” – rzekł do Jozuego – „Oby tak cały lud Pana prorokował, oby mu dał Pan swego ducha!”. Zazdrość przejawia się w potrzebie nieustannego porównywania z innymi, a powodów może być wiele. Różni nas zamożność, pochodzenie, wykształcenie czy stan życia duchowego. Każdy powód może stać się przyczyną, że rozbudzimy naszą wyobraźnię, która będzie podejrzliwie oceniała postępowanie innych. Uczestniczymy w gorączkowym poszukiwaniu nowości i wskutek tego ciągle oczekujemy zmian. Gdy tylko osiągniemy to, czego pragnęliśmy, chcemy innej rzeczy, zupełnie tak, jak czynią to dzieci.

W drugim czytaniu apostoł Jakub wskazuje na niebezpieczeństwa, jakie niesie bogactwo. Ludzie nie tylko pragną być bogaci, ale chorobliwie zazdroszczą bogactwa innym. O bogactwo zabiegają politycy i przedsiębiorcy, ludzie nauki i techniki, artyści i rzemieślnicy. Niektórzy twierdzą nawet, że w życiu liczy się tylko bogactwo i pieniądz. Wielu mówi, że jest to normalne, gdyż takie jest życie.

Uczucie zazdrości było znane apostołom. Jan przychodzi do Jezusa mówiąc, że spotkał człowieka, który Jego mocą wyrzucał złe duchy i zabronił mu, gdyż nie należał do grona uczniów. Czym kierował się umiłowany Apostoł Jezusa? Ano zazdrością. Jezus jednak tak bardzo szanuje wolność każdego człowieka, że pozwala używać swojej mocy nawet tym. którzy są z dala od Niego. On jest cierpliwy. Wie, że każde dobro, które człowiek czyni drugiemu, powinno w końcu doprowadzić do lepszego poznania Boga.

Zazdrość to forma nienawiści drugiego człowieka, a przejawia się jako smutek z powodu cudzego szczęścia i radość z powodu jego nieszczęścia. Zazdrość jest nowotworem ludzkiego serca. Jak powstaje zazdrość? Mechanizm jest prosty. W sercu człowieka jedno włókno przestaje kochać. Dlaczego kogoś nie kochamy? Najczęściej dlatego, że nie chce być naszą wyłączną własnością, albo kocha kogoś, kogo my kochamy. Jak zatem należy zachować się wobec ludzi zazdrosnych? Jest możliwa tylko jedna jedyna pomoc: trzeba zazdrośnika... kochać.